matagal ko nang pinatunayan sa sarili ko na hindi pwede ang ganito.. matagal na itong nawala.. matagal na panahon na iyon.. matagal na panahon na simula noong huli kong naramdaman ito.. matagal ko nang inalis ito sa aking pagkatao.. matagal na panahon na iyon.. matagal na..

pero bakit unti-unti itong bumabalik? hindi ko man lang namamalayan..

bigla akong mapapadpad sa mga pinag-tatambayan mo.. unconsciously ay hinahanap-hanap ko ang company mo.. minsa'y napansin ko nalang na nag-i-internet ako para lang makita ka.. minsan nga'y muntik na akong mahuli ng isa kong kakilala habang pinagmamasdan ka..

hindi talaga pwede ang ganito.. bawal.. nandito ako sa maynila upang mag-aral at makakuha ng matataas na grado, hindi para gawin ang gusto mo.. aba! sayang ang binabayad ng mga magulang ko sa mapúa. mahal pa naman ang tuition fees dito..

hindi ko pa rin pala kilala ang sarili ko.. hindi ko alam kung ano ang aking susundin: ang tama o ang uhaw.. kahit gusto ko, may 'certain something' sa akin na nasasabing 'hindi ko pwedeng gawin ito.. masyadong maraming tao ang umaasa sa iyo'.. pero meron din akong naririnig na nagsasabing 'sige na.. wala naman sila, e.. hayaan mo na.. buhay mo yan, hindi sa kanila.. gawin mo lang ang gusto mong gawin'..

masisiraan na ako ng bait sa sitwasyon kong ito..

---

i need a companion.. badly..

pero i'm not desperate, no.. i will take my time.. i'll not search for it.. i'll wait for it.. hindi naman maganda kung isasakripisyo ko ang aking pag-aaral for the sake of companionship.. pero, kahit minsan lang.. gusto kong maramdaman ang matinding pagmamalasakit ng isang taong napakalapit sa puso mo..

again, this is not a cry of desperation.. gusto ko lang maramdaman ang nararamdaman ko sa tuwing naririnig ko ang kantang YOU'LL BE SAFE HERE ng RIVERMAYA.. iba kasi ang pakiramdam.. warm and fuzzy, ba..

i'll let destiny and serendipity take its toll on me.. Sunday, March 13, 2005 at 11:46 PM